اشعار

درد دارم ای پـدر در قسمت پا بـیـشتر            چون اثر کرده به پایم خار صحرا بیشتر

گرچه گل انداخته رویم ز سیلی ها ولی            بر تـنـم انـداخـتـه شـلاق هـا جـا بیـشتر

دست بر پهلویم و از دیده می ریزم سرشک            روزها خیلی کم اما نیمه شب ها بیشتر

تا نیاندازد سرت را از سر نیـزه زمین            ما قـسـم دادیم خولی را به زهـرا بیشتر

از سر بغضی قدیمی بر سر ما سنگ رفت            از تو کـیـنـه داشـتـنـد اما ز مولا بیشتر

اینکه چشمش را عمو بالای نیزه بسته بود            ای پدر هـسـتـیـم فـکـر این معما بیشتر

گر چه بوسیدند رویت را تمام سنگ ها            دوست دارم که ببوسم من لبت را بیشتر

بعضی اوقات ای پدر جان جای کل کاروان            می زدند این بی حیاها عمه ام را بیشتر

تو کنار قـتـلـگـاه، عـمـو کـنـار عـلـقمه            آرزو دارم بـمـیـرم من هـمـین جا بیشتر

هر چند بی تو دیدم... دوران پـیـریم را           از یـاد بردم اما... با تو اسـیــریم را...

چشمی که خون گرفته مژگان خاکی اش را           واکـن که سیـر بینی،سیمای پیریم را...

ازهرطرف که رفتم؛ زخمی به پبکرم خورد           ای وای اگـر بـبـیـنـی پای کـویـریـم را

بـا تــار تـازیـانـه، با پـود کعـبِ نی هـا           بر پیکرم تنیدند... فرش حصیریم را...

من را ببخش اگر باز، لکنت زبان گرفتم           بابا شـکـسته دستی... دنـدان شیـریم را

لطف امــام هـــادى و نـــور ولایتـش            مــا را اسـیـر کـرده به دام مـحـبّـتـش

بر لطـف بـى کـرانـۀ او بـسـتـه ‏ایـم دل            امشب که جلوه گرشده خورشید طلعتش

منّت خداى را که به ما کرده مرحمت            تــوفـیـق بـرگـزارى جــشـن ولادتـش

تبـریک باد بانـوى کـبـرى سـمـانه را            کین غنچه بر دمید ز گلزار عصمتش

مـاه تـمام و نـیـمـۀ ذى حجّه مـطـلعـش            خـیـر کـثـیـر و کـوثـر قـرآن بشارتش

این است آن امـام که تـقــدیـر ایـزدى            بـعـد از جـــواد داده مــقــام امـامـتـش

این اسـت آن امـام که ذرّات کـائـنـات            اقـرار کـرده‏ انـد به جـود و کـرامـتـش

این است آن امام که در برکة السّبـاع            شـیـران شوند رام و گـذارند حـرمتش

این است آن امام که از نقش پـرده هم            ایـجـاد شـیـر زنـده کـند حکـم قدرتش

این است آن امام که دشمن به چند بار            رخـسـار عجز سوده به درگاه عزّتش

سر تا به پاى عاطفه و مـرحمت ولى            دشمن به لـرزه آمـده از برق هـیـبتش

آن سومین ابوالحسن از خاندان وحى            چون سه عـلـى دیگـر باشد عـبـادتـش

افزون ز ریگ هاى بیابان عطـاى او            بیش ازستاره ‏هاى درخشان فضیلتـش

مائـیم و دست و دامـن آن حجّـت خـدا            چون نـا امید کس نـشــود از عنـایتـش

گـردیـده‏ ایـم جــمـع بـه ذیـل لــواى او            افـکـنـده‏ ایـم دست به دامـان رحـمتـش

از آستان قدس رضا هــدیـه مى‏ کـنیـم            آه دلـى به غـربت و اشکى به تـربتش

یا رب بحـقّ فـاطـمـه با فـتـح کــربـلا             بـگـشـا به روى ما همه راه زیـارتش

از لطف آن امام «مؤیِّد» مـؤیَّـد است

کـو را نـشـان خـدمت آل محـمّد است

کـیستم من شاهـکار ملک ذات کبـریایم           دهمین مسند نـشین از بعد ختم الانـبیایم

گوهرى ارزنده از گـنجینـۀ جود جوادم           نهمیـن فـرزند دلـبـنـد عـلـى مـرتضـایم

مصرعى از شعر ناب عصمت کبراى حقم           هشتمین پروردۀ ایمـان و صبر مجـتبایم

پـاسدار پرچـم پُر افـتخـار حـق پـرستى           هفتمین سنگر نشین نهضت خون خدایم

در عبادت فارغ التحصیل درس عابدینم           ششمین زینت فزا از بهرمحراب دعایم

در نایـابـى ز بحـر دانش بحـراالعلـومم           پنجـمـین گـنجـیـنۀ اسـرار کل مـاسـوایم

صادق آل نبـى را وارث فـقه و اصولم           چـارمین استـاد دانـشگـاه تکــوین ولایم

وارث موسى بن جعفر در مسیر پایدارى           سـومین نـور دل آن پیـشـواى مـقـتـدایم

محور چرخ زمانم، حجت روى زمیـنم           دومین گل ازگلستان على موسى الرضایم

در مسـیر حـق پـرستى بعد آباء گـرامم           اولین هادى خلق بعد از مصباح الهدایم

در شجاعت بى قرینم، در سخاوت بى نظیرم           حق پرستان را حبیبم، دردمندان را دوایم

من وصیم، من ولیم، من نقیم، من سخیم           زانکه همنام عـلى معنىِ، هاى هل اتایم

آیـۀ تطـهـیر را مصداق و از امر الهى           آیـه اى از شـاخـصـار نـصِنـون انّـمـایـم

غم مخور ژولیده فردا پاى میزان عدالت           شافعت در نزد حق هنگام پاداشو جزایم

غــار حرا بود و مناجاتی خــدایــی           هــمــراه با آه و نــوایـی ربــَّنــایی

نای نیــایش بود و قلب با صـفــایی           حال امین مکــِّه بود و هـای هـایی

آمد ندا    ای آنکه مشغول دعـایـی

ازما بخـوان با ما بمان از آنِ مایی

مکتب ندیده مات مانده داستان چیست؟!           آنکس که میخواند مرا ازآسمان کیست؟!

خواندن نمی دانم خدا  فنِّ بیان چیست؟!          در خلوتم جایی برای این وآن نیست

آمد ندایی نمرۀ خود را بدان: بیست

گفتم بخوان قرآن از این پس جان مایی

احمد علق می خواند وحق تأئید می کرد           واژه به واژه دل پراز توحید می کرد

آیه به آیه کاوش خــورشیــد می کرد           پلّه به پلّه  قـلّـه را تـمـجید می کرد

روز چهلــُّم را بدل بر عید می کرد

فرمود حق   تو حــامــل قرآن مایی

پر نور می آمد  فرود از نور احمد            امر خدا ابلاغ و شد مــأمـور احمد

سر تا به پا  پا تا به سر  شد شور احمد           ایزد نظر انداخت و مـنـظـور احمد

کرده بساطی تا صراطم جور احمد

بنـیــان دین و علّت ایــمــان مــایی

ای آخــرین بــرگ و بَر باغ نبوّت           الگوی اخلاق خوش وعشق ومروّت

تیغ خدا بر کــافــران  روح فتـوّت           قرآن زبان وا کرده در مدح وغـُلوّت

وقتی علی داده به تو دست اُخـوّت

تو جان مولا جان حق  جانان مایی

بر مــا بـتــاب ای آفـتـاب عـالم آرا           فــرمــانــده ی کلِّ دل زهـرا و مولا

یــا رحــمــة ٌ للعــالمین  امِّید فـردا           امشب نــگــاه رحمتـی کن بر دل ما

دلتنگ خضرایم براتم را کن امضاء

دردم فــراق یار و تو درمـان مایی

امشب دعایی کن تو ما را یا محمّد           ما را بده در لـشـکـرت جــا یا محمّد

بغضی نشسته در گــلوی ما مـحمّد           کــرب و بــلا رویای این دلها محمّد

کی می شود اسلام تو احیاء محمّد

چـشــم انتظار دلـبــر پـنـهان مایی

خـورشیــد آسـمـان سیـه چـالـهـا منـم            یـوسف تـرین مـسـافـر گــودالـها مـنـم

شــیــرازه مـحــول الاحــوالـهـا منــم            مـوسی ترین کـلـیم، در این سـالها منم

دارم شـبـانـه روز، مـنـاجات می کنم

بر حال و روز خویش مباهات می کنم

این چند ساله زار شدم، خون جگر شدم            کنج قـفـس فـتـادم و بی بال و پر شدم
دور از وطن اسیر شدم، خون جگر شدم            معصومه را نـدیـدم و دلتـنگ تر شدم
یـاد مـدیـنــه و پــدر و مــادرم بخـیـر

یـاد پــدر صـدا زدن دخــتـرم بخـیـر
اینجـا نمی رسد به کسی نـاله های من            از ردّ پـا پُـر است، بهشت عـبـای من
مثل جـنین در شکم است، انحنای من            زیـر فـشـار خرد شده دست و پای من
دیگـر دعـای من شده خـلّـصنی یا اله

مردن دوای من شده، خـلـصنی یا اله
چـندیست از خـدا طلب مرگ دارم و            خـون جـگـر ز حنـجـره بالا میارم و
در زیـر تـازیـانـه یـک نــابـکــارم و            سر را میان زانوی خود می فشارم و
فــریــاد می زنــم نـفـســم بــنــد آمده

باشد بزن، ولی به کـسی ناســزا مده

آهـسـتـه گـذاريد روی تخــتـه تـنـش را           تــا مــيــخ اذيّــت نـنـمـایــد بــدنـش را

اصلاً بگــذاريــد رويِ خـاك بـمـانـد...           زشت است بيارند غـلامـان بـدنـش را

ايـن مـــرد الــهــی مـگــر اولاد نـدارد           بُـردنـد چرا مثل غـريـبـان بدنـش را؟!

اين مرد نـگـهــبـان كه حـيـا هيچ ندارد           بد نيست بگـيـرد جـلوی آن دهـنـش را

اين هفت كفن، روضۀ گودال حسين است           ای كـاش نــيــارند بـرايـش كـفــنش را

زخـمیِّ زنجـیـرم، کـبودِ بی شمارم            بر شانه هایم، زخم های کهنه دارم

همشیرۀ خورشیـدم و بانـوی نـورم           هر چند که در پـنجۀ گرد و غـبارم

شـامِ غـریـبانیِ عـصر خیمــه هـایم           آن چــادر خــاکیِ در حــال فـرارم

دیگر نـمی آیـد به دنـبـالم مغـیــلان           دیــگر ندارد آبـلـه کاری به کـــارم

من حضرت یعقوبم و تو یوسف من           بر سیـنـه ام پیراهـنت را می فشارم

دسته گـل یـاسـی ندارم بر مـزارت           امّا به جایش تا بخـواهـی لاله دارم

انگار من خوابیده ام در این بیـابان           انـگـار تـو افـتـاده ای روی مـزارم

من با نـیـابـت از تــمـام خــانــدانـم           بر آسـتـان خـاکی ات سر می گذارم

هرکس که به سودای علی سر دارد            آخـر به چه کس نـیـاز دیگـر دارد

جای عجـبی نیست به استـقــبــالـش            دیـوار دل کـعـبــه تَـرک بــر دارد

در خلوت خود سه روز مهمانش کرد            از شدت عـشقی که به حـیدر دارد

بر روی لـبــش مــعـجــزۀ قـرآن و            گـلـبـوسـه ز لبـهــای پـیـمـبـر دارد

بـا دشـمـن او بـگـو رهــایـم ســازد            دست از سر و احـوال دلم بر دارد

ای اهـل سـقـیـفـه بـارتـان بـر دارید

من حـیـدری ام سر به سرم نگذارید

عرش و ملکوت وسعت خوان شماست            خورشید تلالوئی زچشمان شماست

دلـتـنـگ صـدایـتـان شده جـبـرائـیل            وابستگی اش به صوت قرآن شماست

من هـم ز قـبـیـلـه ی اصیـلی هـستم            کز صبح غدیر خم مسلمان شماست

بـابـا... دل مـن مـثـل یـتــیـم کـوفـه            در حسرت یک تکه ای از نان شماست

نـعـلـین و لـبـاس وصـلـه دارت آقـا            از روی تـواضع فـراوان شـماست

ای هـمـدم نـا شـنـاس نـخـلـسـتان ها

ای غربت محض!! مرد مردستانها

ای رزق زمین و آسـمان از کرمت            عـالـم شده احـیا ز مسـیحـای دمت

آنقدر که چـشـم های تو خـون گـرمند            گـشـتم بـخـدا شهـیـد ابـروی خمت

با یک نگهـت پر از اجـابت کـردی            هر کس که دعا کرد به زیر علمت

از لطف تو بود (مسلمت) شاعر شد            ای خلقـت آفـریـنش از لطف کمت

بــر روی لـب تــمــام ایــرانـی هــا            این بـیت شـده اذن دخـول حـرمت

مرغ دل من چه خوش هوایی دارد

ایوان نـجـف عـجـب صـفـایی دارد

ای راه سـعـادت ای امـیـر دلـخـواه            ای بـر هـمـه ی عـلـوم عـالـم آگـاه

تـنهـا تـو به انـدازه ی زهـرا بـودی            زین رو شده ای برای بانـو هـمراه

در بدرقه ات همیشه زهـرا می گفت            لا حــــول ولا قـــــوة الا بــا الـلـه

ای فـاتـح خـیـبر و حـنـین و خـنـدق            پشت تو شکـسته از بلایی جانکاه

احـسـاس غـریـبی مکن امشب با ما            ای خانه نشین بگو چه گفتی با چاه

وقتی که لحد به روی زهرا می چید

تـشـیع جـنـازه ی خـودش را می دید

از خود فـنا نگـشته نـیابی به حق بـقـا          فـانی شـدن ز خـویش بود حـال اولیا

تا نقـش غـیر پاک نـشویی ز لـوح دل          کی در حریم وصل شود جانت آشنا؟

جانهای بیدلان زده آتش به هر دو کون          از شوق روی دلبر بی چون و بی چرا

طی کرد راه و زود به مطلوب خود رسید          هر کو به صدق در ره عشقش نهاد پا
داری دلا هـوای سـلـوک طـریق حـق          بـایـد قــدم نــهــی به ره شاه لا فـتـی
شاهی که از بلـنـدی قـدرش خبر دهد           ایـزد به هـل اتــی و به تـاکـیـد انـمّـا
بر تخت ملک فقر چو او شاه مطلق است          شاهان فــقــر جـمـله بدو کـرده اقـتـدا
آن بحر علم و فضل و کمال و حیا و خلق          آن گوه حـلم و کان مروت کرم، سخا
وصف کمال تُست سلونی و لـو کشف          کس را نبوده عـرصۀ این، بعد انـبـیا
دست نـیاز و عجز اسیـری به دامنـت          چون زد، مدارش از قدم خویشتن جدا

هميشه قدرت و مکنت به‌جا نخواهد ماند            مدام در کف زرگر طلا نخــواهد ماند

غـم زمانه مخور فکـــر توشـۀ ره کن            کـه جاودان احدي جز خدا نخواهد ماند

به چند روزۀ سختي بساز وصابر باش            بشــر هميشه دچار بلا نخــــواهد ماند

الا که صاحب سيم و زري به احسان کوش            که غير بخشش وجود و سخا نخواهد ماند

فقير گوشه‌نشين با توانگري خوش گفت            جـهان هميشه بـه ‌کام شما نخواهد ماند

کنون که چرخ به‌کام تو گشته، قدر بدان            که آب جـوي به يک آسيا نخواهد ماند

هر آنچه مي‌نگري درجهـان شود فاني            بــه غير خـــوبي اهل وفـا نخواهد ماند

دل کسي مشکن اي قوي به پنجـۀ ظلم            که اين شکستن دل بي صدا نخواهد ماند

به غير کار نكودر جهـان مکن خسرو            که کار خير و نکو بي بها نخواهد مان

به پيري چون رسد انسان دگربرنا نخواهد شد ‏          قد سروي اگر خم شد دگر رعنا نخواهد شد

مده بيهوده از کف گوهر نقد جواني را ‏          که اين دُّر گران قيمت دگـر پيدا نخواهد شد

به دنيا دل مبند اي دل به فکرتوشه ره باش  ‏         که با مرگ من و تو اخردنيا نخواهد شد

مخور هرگز فريب زرق و برق دنيا را ‏          که شيرين کام با گفتن حـلوا نخواهد شد

مکن تعريف از فضل وکمال ديگران اي دل ‏          که باتعريف کردن هيچ کس دانا نخواهد شد

علي يک عمر با اوفتادگان بنشست تا گويد ‏          از اين بال نشستن ها کـسي والا نخواهد شد

مردم دنيــا اگر با يکديگـر مي ساختند ‏          اين جهان را از جنان هم پاکتر مي ساختند

کينه و بخل و حسد در بين آنها گـر نبود‏          چون برادر از صفا با يکديگر مي ساختند

زيرخاک تيره بنگر با چه خواري خفته اند‏          پادشاهاني که کاخ از سيم و زر مي ساختند

بــاور مــردم اگر مي شد فناي زندگي‏          خويش را آماده از بهــر سفر مي ساختند

درنهاد اهل ايمان حرص را راهي نبود‏          آن قناعت پيشگان با مختصر مي ساختند
رفت آن ايام و آن ماهي که ارباب نماز‏          با نماز و با دعا شب را سحر مي ساختند
هرکه خواند شعر شيرين مرا پرسد ز خود‏          کلک "خسرو" را مگر از ني شکر مي ساختند

اى كه میخواهى جـمال بى مثال یار را            در حریم دل چرا ره مى دهى اغیار را

دیدن نادیده را عشق خودى ها حائل است            از خودى بگذر كه تا بى پرده بینى یار را

درس هشیارى برو در مكتب مستان بخوان            زانكه این مكتب به مستى مى كشد هشیار را

درمسیر عشق همچون میثم خرمافروش            با على باش و به گردن نه طناب دار را

روزه دارى" را دهان بسته تنها شرط نیست            طاقت اُشتــر به ما ثابت كند این كار را

پاك كن زآیینۀ دل گرد خودبینى كه كور            با عصایى مى كند پــیــدا رهِ هـموار را

گركه درحصن امان خواهى زحق اذن دخول            در كف نفس دنى هرگز مده افـســار را

درمذاق اهل عالم حرف حق تلخ است تلخ            زهر گردد چون شكر، دارو شود بیمار را

در مقام خاكسارى همچنان ژولیده باش            كز مسیر خــاكـسارى یافت این آثــار را

ای دل! چه غافلی تو ز حال شکستگان            از روزگــار تنگ به توفــان نشستگان

غــافــل ز سفـــره‌های تهیدستِ منتظـر            غــافــل ز وصله‌های دلِ دلـشـکستگان

غافل ز نـالـه هـای شب زائـران فــقــر            غافل ز حال سوته دلان،حال خستگان

ای‌ دل! کریم باش و به دست صفا بپـاش            عـطــر اجــابــتــی به تمنای بستـگــان

برپا ستاده‌ای، تو بچین غنچه‌ای سپاس            بنشان سخــاوتـی تو به باغ شکستگان

آمد بهارزنده‌دلان، خوش به حال عشق            هم خوش به حال جملۀ از خویش رستگان

وقتی که نیستی تو بهـارم بهـار نیست            وقتی که نیستی تو به دلها قرار نیست

این روزهای تلخ که بی تو به شب رسند            آهـستـه مردن است دگر انتـظار نیست

من عصرهای جمعه فقط بغض می کنم            باران اشک های من از اخـتیـار نیست

تسلیم هجر توست دل شرحه شرحه ام            تیـغ فـراق هست و مسـیر فـرار نیست

معـلـوم شد از اینکه به یـاد تـو نـیـستم            این ناله ها ز دوری تو جز شعار نیست

وقـتی پی هر آنچـه بجـز یـار می روم            فـرصت برای عـاشـقی با نگـار نیست

دنـیـا چـو قـبـلـۀ دل گـم کــرده راه شد            آن دل به سوی خیمۀ تو رهسپار نیست

یا ایـهالــعـزیـز به مــا هــم تـصـدقــی            چیزی میان کــاسۀ این بـد بـیار نیست

اصـلاَ تـمـام سـال مـرا فـاطـمـیـه کـن             بی نــام مـادر تو مــرا اعــتـبـار نیست

مـا را به نـام نـوکر زهـرا شنـاخـتـنـد             خیری جزاین طریق در این روزگار نیست

خبری میرسد ازراه خبر نزدیک است           آب و آئیـنه بیارید سحر نـزدیک است

طبق آیات و روایـات رسیـده ای قــوم            جـمعۀ آمـدن او به نظـر نزدیک است

عاقبت فصل زمستان به سر آید روزی            باز هم گل دهد این باغ ثمر نزدیک است

قطره چون رود شود راه به جایی ببرد           به دعای فرج جمع اثـر نـزدیک است

با ظهورش حـرم فـاطمه را می سازیم           بار بر بند برادر که سفر نزدیک است

راه دور دل مـا تـا بـه در خـیــمــۀ او           از در خانۀ زهــرا چقدر نزدیک است

 آه گـفـتــم که در خــانــه و یــادم آمـد           غـربت مادر و اندوه پدر نزدیک است

گـر چه از آتـش در سـوخـته جانـم اما           بیشتر روضۀ کوچه به جگرنزدیک است

 باز کابـوس سـراغ پـسری آمـده است           باز میلرزد و انگار که شرنزدیک است

 مادرت را بـبر از رهـگـذر نامـردان           کوچه بند آمده از کینه خطرنزدیک است

تا که افتاد زمین زلزله در عـرش افتاد           هاتفی گفت: قیامت به نظرنزدیک است

دو قـدم رفـتـه نـرفـته نـفـسش بـنـد آمد           پسرش گفت بیا، خانه دگرنزدیک است

 داغ مادر به جگر می رسد اما انگـار           اثـر داغ بـرادر به کـمـر نـزدیک است

احساس می کنم که نـبـاشی بهـار نیست            شعـری میان دفتر این روزگـار نیست

معـطوف می شود به شما حس واژه ها            آقا خودت بگو مگر این افتخار نیست؟

 من با سـروده های همه شرط بسـته ام            بـیـتی بـدون نـام شـما مـانـدگـار نیست

 سـین سلام ســفــرۀ تـحـویل سـال نـو            معنای این قـصیده مگر انتظار نیست؟

 روزی ظهور میکنی و می رسد بهار            اما به ماه و سال و زمان اعتبار نیست

 تـقـویم هـم به گـفـته ام اقــرار می کـند            سوگند میخورد که نـباشی بهـار نیست

چه دیده ها که دوخته به در شد و نیامدی           چه عمرها ز دوری تو سر شد و نیامدی

چه روزها که تا به شب نام تو برده شد به لب           چه چشم ها که از غم تو تر شد و نیامدی

شنیده بودم از کسی که با بهار می رسی           ببـین که از بهـار هم خبـر شد و نیامدی

بیا ببین دراین جهان امام خوب ومهربان           اسیــر فـتـنـۀ زمـان بشـر شد و نـیامدی

تمام غصه ام همین شده که گویم این چنین           و امـشـبـم بـدون تو سحـر شد و نیامدی

صـبا به یـار آشـنا بگـو که شـاعـر شما           ز دوری رخ تو خون جگـر شد و نیامدی

ازاین زمانه خسته ام بیا که دل شکسته ام           به حق مادری که منـتـظر شد و نیامدی

این چـنین بر دلم افـتاد... به امّـید خـدا            غم نخور... می رسد امداد به امّید خدا

چه قدَر عقده در این سینۀ ما جمع شده            عــقــده ها می شـود آزاد به امّـیــد خـدا

دل ما که به خــدا تنگ شده، منتظریم             تـا که از مـا بکـنـد یـاد بـه امّـیـد خـدا

با دعای «فرج» و «ندبۀ» او مـأنوسیم             کِی اثـر می کـند «اوراد» به امّید خدا؟

باید از گـنــدم بد بــوی گنه دور شـوم             تا شــوم یــار قـلـمــداد به امّـیــد خــدا

گِره از کار گِره خورده ی ما باز شود             فرصتی می شود ایجاد به امّید خدا...

که به دست پـسر فـاطمه بـوسه بـزنیم             یک به یک با هـمـه اولاد به امّید خدا

خـبـر آمـدنش را همه جـا پخـش کـنـید             می رســد لـحـظـۀ مـیـعـاد به امّید خدا

منتـقـم می رسد و روز ظهـورش حتماً             می شـود فـاطـمـه دلـشـاد به امّـیـد خدا

حرم خاکی خـورشید و قـمرهای بقـیع            عـاقـبت مـی شــود آبــاد به امّـیــد خـدا

مثل مشهد وسط صحن بقیع نصب کنیم            دو سـه تا پـنـجـره فــولاد به امّـید خدا

لـذتی دارد عجب تا که به ما می گـوید:            آفـریـن! دسـت مـریـزاد! به امّـیـد خدا

وعـدۀ بعـدی ما «شارع بین الحرمین»             دم بگـیـریم همه با «لک لبّیک حسین